Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες , πριν τις επαναληπτικές εκλογές για την επιλογή Δημάρχων και Περιφερειαρχών, όπου δεν είχε επιτευχθεί τούτο από την πρώτη Κυριακή , μία αύξηση της τοξικότητας της αντιπαράθεσης, με προσωπικές επιθέσεις, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, προσπάθειες ηθικής σπίλωσης, απειλές, ύβρεις και πάσης φύσεως ψυχολογικά μέσα επίθεσης, που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των εκλογών με όρους μίας κτηνώδους αντιπαράθεσης.
Λείπει εν ολίγοις ο ΛΟΓΟΣ, ως συνθετικό των ΕΚ-ΛΟΓΩΝ, τον οποίο όσοι διεκδικούν μία θέση διοίκησης και εξουσίας οφείλουν να θυμούνται, μια και οι εκλογές δεν αποτελούν το προσωπικό τους βραβείο, αλλά έναρξη ενός λειτουργήματος, μίας κοινωνικής υπηρεσίας, ως μέσο Αυτο-Διοίκησης, που υπηρετεί πρώτιστα το ΛΟΓΟ μίας εύρυθμης κοινωνικής συμβίωσης και των προϋποθέσεών της, που είναι η ορθή, δίκαιη και αξιοκρατική διοίκηση της κοινότητας.
Επειδή όμως και η Αυτοδιοίκηση εξέπεσε όπως πολλά άλλα, σε μία καρικατούρα αυτού που όφειλε να είναι, υπηρετώντας κυρίως τα συμφέροντα των όσων την εξουσιάζουν και παραπλεύρως ίσως και τις συλλογικές ανάγκες, γι’ αυτό και η διαδικασία προς την εγκαθίδρυσή της εκπίπτει κι αυτή αναλογικά σε μία μορφής αγώνα χαμηλής επιβίωσης κι όχι αξιακής αναμόρφωσης, μέσα σε μία μεταμορφωμένη σε αρένα κοινωνία, που χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της, υποχωρώντας μανιωδώς σε ζωώδη ένστικτα, αναλωνόμενη σε μία υποβαθμισμένη κατανάλωση άνευ αξίας αντιπαραθέσεων έτσι συνεχώς κι υποστρέφοντας σε προγενέστερα επίπεδα ανάπτυξης.
Το παρατηρώ δυστυχώς να συμβαίνει ακόμη και σε πρόσωπα, που διαθέτουν θεωρητικά μία παιδεία, που όφειλε να τους αποτρέπει από το να ομογενοποιούνται με το χαμηλό επίπεδο. Γιατί; Μα το τραγούδι των σειρήνων ήταν πάντα δελεαστικό και υπνωτικό και χρειάζονται βαθιά ριζωμένες αξίες και άγρυπνη συνείδηση για να μην σε σαγηνεύσουν και παρασύρουν.
Συνέπεια της υποστροφής του προεκλογικού αγώνα σε μία μηχανική κατανάλωση των απορριμμάτων μίας χαμηλότατου επιπέδου πολιτικής αντιπαράθεσης, άνευ οιουδήποτε νοήματος και χωρίς να προσφέρει καμμία ωφέλεια, είναι ότι προκαλεί αποτέλεσμα αντίθετο προς το επιδιωκόμενο, ήτοι την απέχθεια του νοήμονος κόσμου, που απορρίπτει πλέον κατά τρόπο απόλυτο την παλαιοκομματική αντιπαράθεση, το φανατισμό, τον κιτρινισμό,, τα πολλά και μεγάλα λόγια, τις κενές περιεχομένου υποσχέσεις, τις ύβρεις, τις απειλές και την ανούσια πόλωση με όρους μιας ζωώδους ισχύος.
Κάπως έτσι το αποτέλεσμα των ΕΚ-ΛΟΓΙΚΩΝ αντιπαραθέσεων καταλήγει να ελέγχεται από το μη ΛΟΓΙΚΟ ζύγισμα μεταξύ νοημόνων πολιτικών όντων και μηχανικά κινουμένων καταναλωτών ανούσιων και τοξικών απορριμμάτων.
Εσείς επιλέγετε τί θα φάτε, πώς θα συμβιώσετε και με ποιές συνθήκες και σε ποιά κοινότητα!
Στην νέα αντίληψη περί ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, όπου καθένας αποτελεί μοναδικό και αναγκαίο κύτταρο της συλλογικότητάς του κι η εν προκειμένω της ΠΟΛΗΣ του, δηλαδή του κέντρου της κοινωνικής του ύπαρξης, τέτοιες ανούσιες αντιπαραθέσεις, λογίζονται και αποτελούν τα εξωτερικά συμπτώματα του αυτοάνοσου νοσήματος, που την έχει ασυνείδητα πλήξει, μια και τα πρέποντα να συνεργαστούν κύτταρα και όργανα του οργανισμού της πόλης, αναλώνονται να ξεσκίζουν τις σάρκες τους σε θλιβερές αντιπαραθέσεις και να υποβαθμίζουν και εξοντώνουν έτσι και το συλλογικό οργανισμό.
Επειδή σιγά σιγά η ανθρωπότητα ωριμάζει με βάση τις γνώσεις και την εμπειρία, που απέκτησε από το παρελθόν, επιλέγει όμως πλέον την ουσία, που της προσδίδει υπεραξία, ανεβάζοντάς την σε υψηλότερο επίπεδο απ’ ό,τι προηγουμένως. Κι η ουσία αυτή που αποτελεί το καύσιμο που είναι ικανό να μας ανεβάζει επίπεδο και όχι να μας οδηγεί σε πισωγύρισμα στη ζωώδη κατάσταση, που έχουμε πολλές φορές βιώσει με ποικίλες θηριωδίες και καταστροφές.
Για το λόγο αυτό αγαπητοί συμπολίτες, μέτοχοι των ΕΚΛΟΓΩΝ είτε ως υποψήφιοι είτε ως εκλογείς, να θυμάστε ότι η ΟΥΣΙΑ κρύβεται στις ΘΕΣΕΙΣ και στον τρόπο που αυτές προωθούνται για το καλό του συνόλου και ποτέ στις αντιθέσεις, που αναλώνουν το δυναμικό σε όσα έχουμε εσφαλμένα συνηθίσει να θεωρούμε ότι μας διαχωρίζον, ζώντας στην εικονική πραγματικότητα της πόλωσης!
Ας ξεφύγουμε από τη νοσηρή αυτή κατάσταση παύοντας να προκαλούμε και διακινούμε την τοξικότητα, επιλέγοντας την αρμονική και θετική συνύπαρξη, εκεί που υπάρχει έδαφος και ρόλος για όλους όσοι διαθέτουν διάθεση να εργαστούν για το καλό της κοινότητάς μας, μεταμορφώνοντάς την στον ΥΓΙΗ και ΕΥΤΥΧΗ Οργανισμό, που μπορεί να υπάρξει!
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ οργανώνει μία μοναδική ξενάγηση – εξερεύνηση στην εξαιρετική ιστορικά, πολιτιστικά και γεωλογικά περιοχή του Λαυρίου, την Κυριακή, 29 Οκτωβρίου 2023, που θα περιλαμβάνει:
1. Ξενάγηση στο αρχαίο θέατρο του Θορικού:
Το αρχαίο θέατρο στον Θορικό αναπτύσσεται στη βραχώδη πλαγιά του παράκτιου λόφου Βελατούρι, σε άμεση συνέχεια του ανασκαμμένου οικισμού του αρχαίου Δήμου των Θορικίων. Στο άμεσο περιβάλλον του, βρίσκεται προς τα Δ οικία και εργαστήριο καθαρισμού μετάλλων (πλυντήριο), και νότια της ορχήστρας νεκροταφείο σε χρήση από τον 6ο έως τον 4ο αι. π.Χ. Είναι επίμηκες με ευθύγραμμο κεντρικό τμήμα και καμπύλα άκρα.
Η ορχήστρα του θεάτρου είναι ορθογώνια παραλληλόγραμμη (περίπου 16 Χ30 μ.) με αποστρογγυλεμένες τις γωνίες προς το κοίλον. Στη νότια ελεύθερη πλευρά υποστηρίζεται από αναλημματικό τοίχο μήκους 24 μ. περίπου, τα άκρα του οποίου θεμελιώνονται πάνω στον φυσικό βράχο. Το δυτικό άκρο της ορχήστρας καταλαμβάνει ναΐσκος του Διονύσου, από τον οποίο σώζονται μόνον τα θεμέλια, και το ανατολικό ορθογώνια κατασκευή, πιθανός βωμός. Ο χώρος διαμορφώθηκε σταδιακά με διαδοχικές επεμβάσεις, οι οποίες πρέπει να συνδέονται με τις αυξημένες ανάγκες για τη συγκέντρωση των δημοτών μετά την πολιτειακή μεταρρύθμιση του Κλεισθένους το 507 π.Χ. με σκοπό την οργάνωση και λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
2. Ξενάγηση στο Ορυκτολογικό και Μεταλλευτικό Μουσείο Καμάριζας & στο Μεταλλευτικό Φρέαρ “Serpieri No 1″ (είσοδος 2 ευρώ):
Βρίσκεται στον οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου και μπορεί να διακριθεί εύκολα, λόγω του σιδερένιου πύργου του μεταλλευτικού φρέατος. Το μεταλλευτικό φρέαρ Serpieri No 1, βάθους 165 μ. (με ορυχεία πέντε επιπέδων), κατασκευάστηκε από τη Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου το 1880. Λειτουργούσε μέχρι το 1973 και είναι ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της περιοχής.
Εκτός από τον ανυψωτικό πύργο, βλέπουμε το κτίριο όπου φιλοξενήθηκε ο κινητήρας κίνησης. Το κτίριο φιλοξενεί τώρα το Ορυκτολογικό και Μεταλλευτικό Μουσείο Καμάριζας. Κάποιος μπορεί επίσης να δει τη γέφυρα για τη φόρτωση του μεταλλεύματος, καθώς και τμήματα των υπαίθριων αποθηκών όπου γινόταν η επιλογή του μεταλλεύματος. Το μεταλλευτικό φρέαρ Serpieri No 1 χρησιμοποιήθηκε για την εξαγωγή του μεταλλεύματος καθώς και για την μεταφορά του προσωπικού στα υπόγεια μεταλλεία εξόρυξης.
3.Είσοδος και ξενάγηση σε τμήμα του ορυχείου:
Θα δούμε τις στοές και μέρος του μοναδικού παγκοσμίως ορυκτού πλούτου της Αττικής Λαυρεωτικής Γης, με 700 ορυκτά από τα 5.470 είδη ορυκτών που έχουν μέχρι σήμερα καταγραφεί στη γη (τα 5.237 αναγνωρίζονται επίσημα από την Διεθνή Ορυκτολογική Ενωση (ΙΜΑ).
4.Επίσκεψη στο μοναδικό κρατήρα ΧΑΟΣ:
Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε το σπάνιο όσο και απόκοσμο μνημείο της φύσης, που έχει την ονομασία ΧΑΟΣ, έναν κρατήρα σε σχήμα καρδιάς, με διάμετρο πάνω από 120 μέτρα και βάθος περίπου 55 μέτρα. Μια θεωρία αναφέρει ότι το Χάος δημιουργήθηκε από πτώση μετεωρίτη στα τέλη του 18ου ή στις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ η πλέον λογική εκδοχή αποδίδει το γεωλογικό σχηματισμό στη γεμάτη υπόγειες στοές και μεταλλευτικά τούνελ περιοχή και την κατάπτωση της οροφής ενός μεγάλου σπηλαίου.
5.Επίσκεψη στα αρχαία μεταλλευτικά πλυντήρια του Παγκοσμίου Γεωπάρκου της UNESCO Λαυρεωτικής:
To γεωπάρκο Λαυρεωτικής είναι μια περιοχή εκτάσεως 262 τ.χλμ. με έναν απίστευτο περιβαλλοντικό – γεωφυσικό πλούτο που (μεταξύ άλλων) περιλαμβάνει περίπου 1000 μεταλλευτικές στοές και ισάριθμα φρεάτια και 50+ γεωτόπους.
ΟΔΗΓΙΕΣ:
Η συνάντησή μας θα λάβει χώρα στις 10.00′ στην είσοδο του Αρχαίου Θεάτρου Θορικού.
Η όλη δραστηριότητα είναι δωρεάν (πλην της εισόδου 2 ευρώ στο μουσείο) και η ξενάγηση θα λάβει χώρα από τον εξαιρετικό Βασίλη Στεργίου, που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στην εξερεύνηση των ορυχείων του Λαυρίου.
Καλό είναι να έχετε ρούχα κατάλληλα για τη δράση μια και θα εισέλθουμε σε στοές, αθλητικά παπούτσια, όσοι έχετε προστατευτικό κεφαλής, νερό και κολατσιό για όσους πεινάσουν.
Μετά τη δραστηριότητα , όσοι επιθυμούν, θα συνεχίσουμε με διάλογο οργανικότητας, σε κάποιο από τα ταβερνάκια της περιοχής.
Ενημερώστε μας εγκαίρως για τη συμμετοχή σας στο cosmopolis.organicity@gmail.com
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Πρόεδρος Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Πριν από 55 χρόνια (το 1968) ο Τζον Καλχούν, ένας Αμερικανός ηθολόγος και ερευνητής συμπεριφοράς του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας του Μέριλαντ των ΗΠΑ, διεξήγαγε το διαβόητο πείραμά του, που ερευνούσε μία κοινωνία ποντικιών και τη συμπεριφορά τους υπό συνθήκες ευδαιμονίας και υπερπληθυσμού.
Στις 9 Ιουλίου 1968 4 ζεύγη ποντικιών τοποθετήθηκαν σε ένα δωμάτιο, χωρισμένο σε πλατείες, έχοντας πολλά διαμερίσματα σε διάφορα επίπεδα. Τα ποντίκια είχαν εύκολη πρόσβαση με ράμπες. Ονομάστηκε «Σύμπαν 25» κι αποτελούσε φαινομενικά έναν «ιδανικό κόσμο», έναν «Παράδεισο των ποντικιών», όπου τα τρωκτικά ζούσαν με αφθονία φαγητού και νερού και με ελευθερία κίνησης εντός του.
Στην πρώτη και στη δεύτερη φάση τα 4 αρσενικά και 4 θηλυκά ποντίκια άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να συζούν αρμονικά. Φαινόταν κάθε ποντίκι να έχει ένα ενεργό κοινωνικό ρόλο, αλλά όσο αυξανόταν ο αριθμός των ποντικιών της κλειστής κοινότητας, οι συμπεριφορές επηρεάστηκαν και άρχισαν να αλλάζουν, αφού μειώνονταν οι θέσεις διακριτών και ουσιαστικών ρόλων στην κοινωνία τους και οι ρόλοι συγχέονταν.
Όταν ο αριθμός των τρωκτικών έφτασε στο 600, ξεκίνησε η τρίτη φάση. σχηματίστηκε μια ιεραρχία ανάμεσά τους και τότε έκαναν την εμφάνισή τους οι λεγόμενοι «άθλιοι». Η κοινωνική αποξένωση και έλλειψη κοινωνικού ρόλου και νοήματος οδήγησε αρκετά ποντίκια να χάσουν τα φυσικά τους ανακλαστικά και να αναπτύξουν μια αδρανή και παθητική συμπεριφορά. Συγκεντρώνονταν στις πλατείες και περίμεναν απλά την ώρα του φαγητού ή κοιμούνταν. Έτσι σταμάτησαν οι διαμάχες για την υπεράσπιση της περιοχής, αλλά περιέργως δεν σταμάτησε η βία. Τα μεγαλύτερα τρωκτικά άρχισαν να επιτίθενται απέναντι σε αυτή την ομάδα, με αποτέλεσμα πολλά αρσενικά να αρχίσουν να «καταρρέουν» ψυχολογικά. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην προστατεύουν τα θηλυκά και αυτά με τη σειρά τους να γίνουν επιθετικά απέναντι στα μικρά τους. Όσο πέρναγε ο καιρός, τα θηλυκά έδειχναν όλο και περισσότερο επιθετική συμπεριφορά, στοιχεία απομόνωσης, έλλειψη διάθεσης αναπαραγωγής, ενώ πολλά ή δεν μπορούσαν να συλλάβουν ή γεννούσαν και δεν ανάπτυσσαν ιδιαίτερη μητρική φροντίδα. Παρατηρήθηκε υπογεννητικότητα και, παράλληλα, αύξηση θνησιμότητας στα νεότερα τρωκτικά.
Στην τέταρτη φάση εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία αρσενικών τρωκτικών, τα λεγόμενα «όμορφα ποντίκια». Αυτά αρνούνταν να ζευγαρώσουν με τα θηλυκά ή να «πολεμήσουν» για τον χώρο τους. Το μόνο που τα απασχολούσε ήταν το φαγητό και ο ύπνος. Στη φάση αυτή τα «όμορφα αρσενικά» και τα «απομονωμένα θηλυκά» αποτελούσαν την πλειονότητα του πληθυσμού. Η πλειοψηφία των ποντικιών δεν είχε άλλο ενδιαφέρον, εκτός από την τροφή και τον ύπνο και την περιποίηση του εαυτού τους.
Όσο πέρναγε ο καιρός, η θνησιμότητα των νεαρών έφτασε στο 100% και η αναπαραγωγή στο μηδέν. Ανάμεσα στα ποντίκια υπό εξαφάνιση, παρατηρήθηκε ομοφυλοφιλία και, ταυτόχρονα, αυξήθηκε ο κανιβαλισμός, παρά το γεγονός ότι υπήρχε άφθονο φαγητό.
Την 1.780η ημέρα του πειράματος, πέθανε και το τελευταίο ποντίκι του «Σύμπαντος 25».
Μια και οι αναλογίες στο ζωικό επίπεδο με όσα συμβαίνουν στις ανθρώπινες κοινωνίες, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές, ας μην ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος διαθέτει ένα τεράστιο όπλο, που ονομάζεται «ψυχή» και «πνεύμα», είναι ον που νοεί και συνεπώς μπορεί γνωρίζοντας τους κανόνες, τις τάσεις και τους νόμους του κόσμου της ύλης και του πνεύματος, να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, ώστε να αποφύγει τον αφανισμό.
Κι όλα ξεκινούν όχι από τα υλικά αγαθά, αλλά από την εύρεση νοήματος στην κοινωνική μας ζωή και την διεκδίκηση και απόδοση ενός αναγκαίου ρόλου σε καθέναν από εμάς, που να συμπλέκεται αρμονικά με τους ρόλους των υπολοίπων και να φωτίζει έτσι το υπαρξιακό κενό, την ανασφάλεια και την αγωνία με τα θετικά της ανθρώπινης διανόησης, με την αγάπη, τον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη, που αποτελούν τα πυρηνικά όπλα μας κατά κάθε πτωτικής και φθοροποιού τάσης!
Συγκλονιστικό το σημερινό Ευαγγέλιο (20 Αυγούστου 2023), με το οποίο ο Χριστός δίνει σαφείς οδηγίες σε όλους μας, για να αξιωθούμε μετοχής στη Βασιλεία των Ουρανών, την αποκατάσταση της παραδείσιας κοινωνίας με το Δημιουργό μας. Με λόγο απλό και με χρήση αναλογιών, παραδειγμάτων κι εικόνων, μας καθοδηγεί πνευματικά, ώστε από νήπια να μεταμορφωθούμε κι ωριμάσουμε ως άνθρωποι, σε κοινωνία μαζί Του και με τους συνανθρώπους μας!
Ευαγγέλιο Κυριακής, Κατά Ματθαίο ΙΗ'(18) 23-35
“Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ.
ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων.
μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι.
πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω.
σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτὸν καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ.
ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγε λέγων·
ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις.
πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ ἀποδώσω σοι.
ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον.
ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα.
τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με.
οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;
καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ.
Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν”.
Νεοελληνική Απόδοση
Η παραβολή του δούλου που δε συγχωρούσε
” Γι’ αυτό ομοιώθηκε η βασιλεία των ουρανών με έναν άνθρωπο βασιλιά, ο οποίος θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του.
Και όταν αυτός άρχισε να το κάνει, έφεραν προς αυτόν έναν οφειλέτη δέκα χιλιάδων ταλάντων.
Μην έχοντας όμως αυτός να τα αποδώσει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, και να αποδοθούν τα χρήματα.
Έπεσε λοιπόν ο δούλος και τον προσκυνούσε λέγοντας: “Μακροθύμησε προς εμένα, και όλα θα σου τα αποδώσω”.
Τον σπλαχνίστηκε τότε ο κύριος εκείνου του δούλου και τον απόλυσε και του άφησε το δάνειο.
Όταν όμως εξήλθε εκείνος ο δούλος, βρήκε έναν από τους σύνδουλούς του που του όφειλε εκατό δηνάρια και, αφού τον κράτησε, τον έπνιγε λέγοντας: “Απόδωσε ό,τι μου οφείλεις”.
Έπεσε, λοιπόν, στα πόδια του ο σύνδουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: “Μακροθύμησε προς εμένα, και θα σου τα αποδώσω”.
Εκείνος δεν ήθελε, αλλά πήγε και τον έριξε στη φυλακή, ωσότου αποδώσει το οφειλόμενο.
Όταν είδαν λοιπόν οι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν πάρα πολύ και ήρθαν και εξήγησαν λεπτομερώς στον κύριό τους όλα όσα έγιναν.
Τότε, τον προσκάλεσε ο κύριός του και του λέει: “Δούλε κακέ, όλη την οφειλή εκείνη σου άφησα, επειδή με παρακάλεσες.
Δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις το σύνδουλό σου όπως κι εγώ σε ελέησα”;
Και οργίστηκε ο κύριός του και τον παράδωσε στους βασανιστές, ωσότου αποδώσει όλο το οφειλόμενο χρέος.
Έτσι και ο Πατέρας μου ο ουράνιος θα κάνει σ’ εσάς, αν δεν αφήσετε τις αμαρτίες καθένας σας στον αδελφό του μέσα από τις καρδιές σας”.
Ξεκινά ο Ιησούς αποκαλύπτοντας τις αναλογίες του Θείου πνευματικού νόμου, που ονομάζει Βασιλεία των Ουρανών, με την εγκόσμια εγκαθιδρυμένη κοσμική κατάσταση, που ανακλά τον Ουρανο στη Γη με τη μορφή του από τους ανθρώπους εγκατεστημένου κοσμικού νόμου και της ηθικής.
Ο πνευματικός κι ο καθ’ ομοίωσή του ηθικός νόμος, χαρακτηρίζονται από την αμεροληψία και την προσωποποιημένη ευθύνη, για κάθε πτώση εκάστου ημών.
Καθένας μας παρομοιάζεται ως δούλος, ως δημιούργημα κι εξάρτημα του Θείου, από Το Οποίο αντλούμε την ίδια τη ζωή, κυρίως όμως λόγω της εξάρτησής μας από πάθη, αδυναμίες και πλάνες, που οδηγούν σε πάσης φύσεως πτώσεις μας, βυθίζοντάς μας στο βούρκο της ύλης, που δεσμεύει την ελεύθερη βούλησή μας.
Στην κατάσταση αυτή της δουλείας, όπου δεν έχουμε ακόμη επιτύχει την έμπρακτη ομοίωσή μας με το Θείο μας πρότυπο, κάθε πτώση, εκπεφρασμένη αδυναμία, πλάνη κι εγκληματική συμπεριφορά ενεργοποιεί το Νόμο του Αντιπεπονθότος,. Ο νόμος αυτός απαιτεί από εμάς μεγάλους αγώνες και θυσίες για να ξαναλευκανθεί ο χιτώνας της ψυχής μας, που λερώθηκε από την κατάχρηση της ελευθερίας μας. Και είναι δυσβάστακτα τα οφειλόμενα κι αδύνατον να τα εξοφλήσουμε με τις δικές μας αποκλειστικά δυνάμεις και πράξεις.
Η έλευση ωστόσο κι ενανθρώπιση του Ιησού, μας υπέδειξε κι αποκάλυψε τη λειτουργία ενός άλλου πνευματικού νόμου, που εξισορροπεί τον άτεγκτο νόμο του Αντιπεπονθότος κι είναι ο νόμος της Χάριτος.
Η Χάρις αποδίδεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό τον όρο ότι Την επικαλούνται και Την αναζητούν με θέρμη, απευθυνόμενοι στις ενέργειες του Θείου Ελέους.
Και πράγματι λαμβάνουμε το Έλεος κατά το αιτούμενο, στο βαθμό που μας οφελεί, όχι όμως απροϋπόθετα, αλλά υπό τον όρο ανάλογης έμπρακτης εφαρμογής του και από εμάς σε όσους και όσα εξαρτώνται από εμάς.
Με την αναγκαία αυτή αμοιβαιότητα συνδεόμαστε οι άνθρωποι, γνωστοί ή άγνωστοι μεταξύ μας, οργανικά στο Σώμα του Χριστού, στον πνευματικό υπεροργανισμό, που διέπεται από νόμους που υπερβαίνουν τους γνωστούς σε εμας φυσικούς νόμους, ως ανωτέρου επιπέδου.
Και πώς γίνεται η σύνδεσή μας αυτή;
Φυσικά με την τήρηση παλαιού και νέου νόμου
(… Κατά Ματθαίο Ε'(5) 14-19: “Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι..”), που έχει εκφρασθεί στο δεκάλογο και συμπληρώθηκε με τις καινές οδηγίες, με την εντολή όχι απλώς να αγαπάμε τον πλησίον, αλλά αλλήλους, όλους και μάλιστα «καθώς εγώ σας ηγάπησα» (Ιωάν. ιε΄12), με απόλυτη ανιδιοτέλεια, με ένα κρυστάλλινο παράδειγμα ζωής, που έφθασε στη μέγιστη θυσία.
Και πώς αλλιώς;
Δια της έμπρακτης αναζήτησης και συνεπούς βίωσης της Αλήθειας («Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» Ιω. η΄ 32).
Δια της ενεργοποίησης της υπερβατικής πίστεως για τα ελπιζόμενα και μη αισθητώς θεωρούμενα (Ματθ. ιζ΄ 14 – 23 – «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν»).
Δια της βαθιάς, μεταμορφωτικής μετανοίας («Πεπλήρωται ο καιρός», λέει ο Κύριος, «… ήγγικεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω» (Μαρκ. 1:15). «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» Ματθ. 9:13).
Δια της συγχωρητικότητας, την οποία βιωματικά αποτύπωσε ο Κύριος στη συλλογική μας μνήμη με τη συγκλονιστική Του σταυρική θυσία και εκείνο το «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34).
Δια της ενωτικής των πάντων αγάπης (Ιω 13,34 ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους).
Με την αποτυχία μαςνα εκφράσουμε έμπρακτα την αποστολή μας βιώνοντας παλιές και νέες εντολές φορτώνουμε τα οφειλήματα ημών αξίας μυριάδων ταλάντων, που αφίενται όταν κι εμείς αφήνουμε τα όσα μας οφείλουν οι δικοί μας οφειλέτες!
Απλές, υπέροχες οδηγίες, αιώνια πυξίδα πορείας σε ένα συνεχώς σκοτισμένο κόσμο, που με τη βεβειότητα του Ελέους, της Αγάπης και της τα πάντα σκέπουσας αγάπης Του, φωτίζεται κι αποκτά ένα σαφές νόημα!
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Διαπραγματευτής, Διαμεσολαβητής CSAP, Coach, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Κάθε χρόνο το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ συμμετέχει στη μοναδική Θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής, στο Ασκληπιείο Ακροπόλεως! Μία μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχετε στην κατανυκτική λειτουργία, με δωρεάν είσοδο στον εξωτερικό αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης.
Το παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής , βρίσκεται στο χώρο του Αρχαίου Ασκληπιείου , εντός του βράχου, στη νότια κλιτύ της Ακροπόλεως.
Τρεις φορὲς το χρόνο, την Παρασκευὴ της Διακαινησίμου, εορτὴ της Ζωοδόχου Πηγής και την 1η Ἰουλίου καὶ 1η Νοεμβρίου, εορτή των Αγίων Αναργύρων, το παρεκκλήσι είναι ελεύθερα προσβάσιμο στους πιστοὺς και λειτουργεί . Προσοχή γιατί περί τις 09.30 ολοκληρώνεται η Θεία Λειτουργία.
Η εμπειρία είναι μοναδική!
Δυστυχώς εφέτος εξαιτίας των προβλημάτων, που δημιουργήθηκαν στην ενορία του Αγ. Νικολάου Ραγκαβά και τον ιερέα της, εξαιτίας μικρόψυχων ανθρώπων, που από φόβο κάνουν μεγάλη ζημιά, θεωρώντας ότι προσφέρουν θεάρεστο έργο με τις καταγγελίες τους, εν προκειμένω για τα κοριτσάκια, που ντύθηκαν παπαδάκια μαζί με τον τρίδυμο αδελφό τους, που οδήγησε στην αργία του, η λειτουργία δεν έλαβε χώρα.
Ο πνευματικός πόθος μας οδήγησε μυστηριακά στον Μετόχι του Πανάγιου Τάφου και τον Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων, που εόρταζε, προσφέροντάς μας μεγάλη χαρά.
Βλέπετε πώς πλέκει στη ζωή η εναλλαγή αυτή της εξωτερικότητας, που μεταφράζεται σε συναισθηματική χαρμολύπη και εγκαθιστά τη μόνιμη εν Χριστώ πνευματική ευδαιμονία!
Μετά τη θεία Λειτουργία κάναμε τον περίπατό μας στα υπέροχα Αναφιώτικα, απ’ όπου οι φωτογραφίες και συζητήσαμε σε κάποιο από τα μοναδικά καφέ της περιοχής, μέσα στον καθαρό αέρα, το εκτυφλωτικό φως και τις ιερές δονήσεις του αιώνιου Ελληνισμού, που στο χώρο αυτό συνέθεσε αρμονικά την αρχαία φιλοσοφική και αισθητική του παράδοση με την υπέρτατη Χριστική διδασκαλία!
Κι επειδή ως Κίνηση ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ θεωρούμε κάθε άνθρωπο μέλος του ευρύτερου Υπεροργανισμού της Ανθρωπότητας, διαβάστε και χαρείτε κι εσείς με την Αποστολική περικοπή, που διαβάστηκε σήμερα:
Ο Απόστολος του Σαββάτου 1 Ιουλίου 2023.
Εορτή της Ορθοδοξίας:
Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι εκ Ρώμης οι Θαυματουργοί.
Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Κορίνθιους Α’: Ένα σώμα με πολλά μέλη. Η αγάπη.
Αποστολικό ανάγνωσμα ημέρας από πρωτότυπο και σε νεοελληνική απόδοση.
Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Κορίνθιους Α’, ΙΒ'(12) 27-31
῾Υμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.
Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν.
μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις;
μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;
ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι.
Νεοελληνική Απόδοση
Ένα σώμα με πολλά μέλη
Εσείς όμως είστε σώμα Χριστού και μέλη του ο καθένας σας χωριστά.
Και αυτούς βέβαια έθεσε ο Θεός μέσα στην εκκλησία: Πρώτα αποστόλους, δεύτερο προφήτες, τρίτο δασκάλους, έπειτα θαυματουργικές δυνάμεις, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, παροχές βοηθειών, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών.
Μήπως είναι όλοι απόστολοι; Μήπως όλοι προφήτες; Μήπως όλοι δάσκαλοι; Μήπως όλοι κάνουν θαυματουργικές δυνάμεις;
Μήπως όλοι έχουν χαρίσματα ιαμάτων; Μήπως όλοι λαλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν;
Ποθείτε όμως με ζήλο τα χαρίσματα τα μεγαλύτερα. Και ακόμα σας δείχνω μια οδό υπερβολικά έξοχη.
Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Κορίνθιους Α’, ΙΓ'(13) 1-8
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.
Νεοελληνική Απόδοση
Η αγάπη
Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει.
Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι.
Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν μεγαλοκαυχιέται, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια, δεν συμπεριφέρεται άσχημα, δεν ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως την αλήθεια.
Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει. Είτε όμως προφητείες, θα καταργηθούν. Είτε γλώσσες, θα πάψουν. Είτε γνώση, θα καταργηθεί.
Σχετικές φωτογραφίες δείτε τις ΕΔΩ
Αναζητείστε και επισκεφθείτε την Εξαρχία του Πανάγου Τάφου ΕΔΩ:
https://maps.app.goo.gl/ZZsvEaWZq7RLW54p8
Από τoν Κυριάκο Κόκκινο, Δικηγόρο, Διαμεσολαβητή, CSAP, Coach |
Προχωρούμε ακάθεκτοι προς μία ακόμη εκλογική διαδικασία, που φέρνει τους πολίτες αντιμέτωπους με την αδιαπραγμάτευτη κοινωνική τους υπευθυνότητα να ΕΙΝΑΙ ελεύθεροι ως πρόσωπα, υπεύθυνοι ως πολίτες, ασυμβίβαστοι αναζητητές και έμπρακτοι εφαρμοστές του αληθούς, του καλού και του αγαθού στον καθ’ ημέρα βίο.
Είναι μία πορεία, αέναη, που δεν σταματά στις εκλογές, αλλά καθορίζεται από το αποτέλεσμά τους και οφείλει να μας φέρνει σε επαφή με τα αμείλικτα ερωτήματα της ζωής, η απάντηση των οποίων φωτίζει με ιδιαίτερο τρόπο την ευθύνη του εκλέγειν και πολύ περισσότερο του εκλέγεσθαι!
Τα ερωτήματα αφορούν τη φύση και το ΛΟΓΟ της Ύπαρξης και της Υπόστασής μας ως Ανθρώπων και μερών της Εθνικής – Κρατικής μας Οντότητας.
Η Ύπαρξή μας μας συνδέει νοηματικά με την Ουσία μας ως όντων μέσα στη χρονική μας διάρκεια και συνέχεια, εισάγει την ιστορικότητα στη ζωή μας, που νοηματοδοτεί τις επιλογές μας ακόμη και στο χρόνο, που εμείς θα έχουμε εξέλθει των ορίων της κοσμικής παρουσίας. Επισημαίνει έτσι την αξία του να ζούμε με διαρκή εγρήγορση, αποδίδοντας αξία σε κάθε στιγμή και κάθε επιλογή μας, το οποίο το πετυχαίνουμε, όταν αυτά γίνονται με Συνείδηση. Η Ουσία μας αυτή ως Ανθρώπων, είτε με την έννοια των εξελισσόμενων όντων, που άνω θρώσκουν (βλέπουν), είτε με την Σωκρατική έννοια των όντων που διερευνούν αυτά που αισθητηριακά αισθάνονται {άνθρωπος=ο αναθρών (προσεκτικά παρατηρών) ά όπωπε (είδε)}, μας ξεχωρίζει από τα λοιπά είδη του ζωικού βασιλείου και συνεπώς επιτάσσει την έκφρασή της και στην κορυφαία πράξη της επιλογής της συλλογικής μας διακυβέρνησης. Σήμερα το ζήτημα της συνέχισης ύπαρξης των Ελλήνων παρίσταται ως ένα εκ των πλέον κρίσιμων ζητημάτων, κυρίως από την άποψη της δραματικής δημογραφικής μας κατάρρευσης, που οδηγεί σε ένα πρωτοφανή εν ειρήνη κίνδυνο εξαφάνισή μας, μετά χιλιετίες ιστορικής μας παρουσίας.
Από την άλλη η Υπόσταση αναφέρεται στη δυναμική διαμόρφωση της Ουσίας μας ως Ανθρώπων, με τα ποιοτικά προσδιοριστικά στοιχεία μας ως Ελλήνων, καθώς αυτή πλάθεται από εμάς τους ίδιους, αλλά και από την επίδραση πολλαπλών εξωτερικών επιδράσεων, παρέχοντάς μας στο επίπεδο της συλλογικής ύπαρξης την έννοια του Εθνικού Προσώπου! Και στο επίπεδο αυτό είναι πασίδηλη η κρισιμότητα των επιλογών μας, εξαιτίας των σοβαρών παγκόσμιων πλέον κρίσεων, που επιταχυμένα αναδύονται μέσα από τα σπλάχνα της Ανθρωπότητας τις τελευταίες δεκαετίες και δημιουργούν μεταμορφωτικές τάσεις ικανές να εξαφανίσουν την Ελληνική Ιδιοπροσωπεία, αλλά και την Ευρωπαϊκή αντίστοιχη, μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες από σήμερα. Παράλληλα δημιουργούνται συνθήκες σφοδρών εθνικών συγκρούσεων, διεύρυνσης οικονομικών ανισοτήτων και αδικιών, διόγκωσης της εγκληματικότητας, καθώς η ανθρωπότητα εν συνόλω εμφανίζει μία υποστροφή προς προγενέστερες φάσεις εξέλιξής της, όταν επικρατούσε το δίκαιο του ισχυρού. Η αναμόρφωση των αξιακών κωδίκων προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός αδιάφορου ατομιστή καταναλωτή χωρίς εθνικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αναφορές και ρίζες, καθιστά κρίσιμο το ποιοι και με ποια κριτήρια θα βρεθούν στις επάλξεις αντιμετώπισης και διαμόρφωσης των εξελίξεων. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, ιδίως όταν ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει μία αναθεωρητική Τουρκία, που μας πολιορκεί με συνέχεια και συνέπεια, για να προκαλεί μόνιμα μονομερείς παραχωρήσεις των δικαιωμάτων μας, ως τα τελευταία έτη έχει συμβεί σε όλα τα ανοικτά μας εθνικά θέματα (Κύπρος, Αιγαίο, ΑΟΖ, χωρικά ύδατα κλπ).
Η εκλογική επιλογή μας εις το εξής θα πρέπει να ενέχει και ένα ιδιαίτερο πλέον χαρακτηριστικό, ότι δηλαδή είναι ανακλητή ακόμη και πριν την παρέλευση της τετραετίας και ότι οι λαμβάνοντες την εντολή διοίκησης της Πολιτείας, βουλευτές και κυβερνητικοί, θα ελέγχονται διαρκώς, αυστηρά και με δυνατότητα παρεμβάσεως από τον κυρίαρχο λαό, όταν τα έργα τους είναι ασυμβίβαστα με τους λόγους και τις υποσχέσεις τους. Κι αυτό θα είναι δείγμα ωριμότητας ενός λαού, που διεκδικεί να παύσει να είναι υποτελής κι αναζητεί ελευθερία, δικαιοσύνη και αρετή σε όλες τις εκφάνσεις της Πολιτείας του!
Η Δημοκρατία ως τη ζούμε και εφαρμόζουμε σήμερα, με μικρές παραλλαγές, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί ένα σύστημα συλλογικής διακυβέρνησης, που παρέχει Λόγο σε όσο γίνεται ευρύτερα τμήματα των ανθρώπων, μελών κρατικών κοινοτήτων, ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή συνυπευθυνότητα και ομονόηση των πολιτών για την πορεία τους, στα πλαίσια της πόλης στην αρχαιότητα και του κράτους σήμερα.
Η σταδιακή ζύμωση των ανθρώπων στο να εμπιστευθούν ο ένας την επιλογή του άλλου και όλων μαζί τις επιλογές, όσο το δυνατόν ευρύτερων ομαδοποιήσεων, σε μια πορεία συναινέσεων, αποτελεί προϊόν της ιστορικής ανάγκης για εναρμόνιση της αναγνώρισης αξίας τόσο στο άτομο, όσο και στην κοινότητα που αυτό ανήκει, στην αναζήτηση δηλαδή του νοήματος της ενότητας των μονάδων – ατόμων εντός της εκδηλωμένης πολλαπλότητας των συλλογικών κοινωνιών.
Όσο κι αν η έννοια της Δημο-κρατίας συνδέθηκε με την κλασική περίοδο (από το 462 π.Χ. έως το 322 π.Χ.) στην αρχαία Αθήνα, η λέξη «δήμος» είναι αρχαιότατη και βρίσκεται με γραμμική Β στις πινακίδες της Πύλου, με τη σημασία της κοινότητας των ανθρώπων και στον Όμηρο, με την έννοια του λαού στο σύνολό του, το οποίο αναδεικνύει την εκλογική διαδικασία (αίρεσις) των αρχόντων του, ως μία κυριολεκτικά αρχέγονη εξελικτική διαδικασία συλλογικής διακυβέρνησης.
Η εκ-λογική διαδικασία, μετά από χιλιετίες ανθρώπινης συμβίωσης και αναζήτησης της βέλτιστης διεργασίας διακυβέρνησης, αναδεικνύει την κυριαρχία του ΛΟΓΟΥ εντός της. Ο Λόγος, δηλαδή η Λογική, η Αναλογία κι η Αιτία οφείλουν να υπηρετούνται και να εξάγονται μέσω της Εκ-Λογικής αυτής διεργασίας, το οποίο επιτυγχάνεται με τη μείωση της μηχανικής απλώς ψήφου, όπως συμβαίνει όταν κάποιος ψηφίζει υπό την επίδραση του θυμικού (του συναισθήματος) και όχι του Νου του και την ελαχιστοποίηση της ιδιοτελούς επιλογής, που ισοδυναμεί με την αρχαιοελληνική «ιδιωτεία», δηλαδή την ανοησία. Η Εκλογή υπηρετεί έτσι το Λόγο της βέλτιστης διακυβέρνησης, όταν οι εκλογείς πολίτες προσέρχονται σε αυτήν με βάση ΑΡΧΕΣ και ΑΞΙΕΣ, που εξασφαλίζουν την Αριστοτελική Εντελέχειά της, δηλαδή την επιλογή των κατάλληλων ανθρώπων για το έργο, που καλούνται να υπηρετήσουν.
Αυτό αγαπητοί μου φίλοι και φίλες μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν η εκλογή γίνεται με βάση αντικειμενικά αξιακά κριτήρια, για την καταλληλότητα των επιλεγομένων να υπηρετήσουν λειτουργικά το ρόλο τους, τόσο σε επίπεδο Κοινοβουλευτικής διαδικασίας, δηλαδή γνώσης και διαμόρφωσης δίκαιων νόμων και σοβαρού και πραγματικού ελέγχου της διακυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο Εκτελεστικής διαδικασίας, δηλαδή οργάνωσης και διοίκησης του κρατικού μηχανισμού. Κριτήρια όπως το ατομικό συμφέρον, η τεχνητή αναγνωρισιμότητα μέσω υπερπροβολής σε ΜΜΕ, η οικογενειοκρατία, ο πλούτος ή η υπόγεια διασύνδεση με κέντρα εξουσίας, οφείλουμε να τα αποβάλουμε, αν θέλουμε να μην ξαναζήσουμε μία συνθήκη γενικευμένης διαφθοράς, πτωχεύσεις, μνημόνια και αποικιοκρατικό έλεγχο από ξένα κέντρα εξουσίας,
Εύχομαι η εκ-λογή μας να είναι εις το εξής ποιοτικά «αιρετική» σε σχέση με τη μηχανική κι ιδιοτελή – κομματική ως σήμερα ψήφο, που αποτελεί το αίτιο ανακύκλωσης των δεινών μας και να αναδείξει πρόσωπα άξια, ικανά να διοικήσουν, με γνώσεις, ένθεα και με ήθος, ικανότητα αντίστασης στις κοσμικές «σειρήνες», χωρίς οφειλόμενα γραμμάτια, ανεξάρτητα, με «ένσημα» εργασίας και κοινωνικού έργου, για την αναμόρφωση του Κράτους μας σε Πολιτεία ενοποιητικής Οργανικότητας!
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Διαμεσολαβητής, Συστημικός Αναλυτής CSAP, Coach
Μέσα στα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εμφάνισης του ανθρώπου στον κόσμο, το είδος μας κατόρθωσε να εξελιχθεί βιολογικά, αλλά και ψυχοπνευματικά. Έτσι μετά από μία μεγάλη περίοδο παραμονής μας στο μέσο της τροφικής αλυσίδας, τις τελευταίες χιλιετίες κατορθώσαμε να ανεβούμε ραγδαία την κλίμακα και να βρισκόμαστε στην κορυφή της. Αυτό δεν μας καθιστά όμως δυνάστες της φύσης, αφού θα έπρεπε να είμαστε αγαθοί και εν συνέσει διαχειριστές της, προς μεγέθυνση της αρμονικής αλληλεπίδρασης των όντων, ζώων, φυτών και πραγμάτων, που την αποτελούν.
Έτσι είναι χαρακτηριστικό της πλέον ιστορικά ώριμης εξελικτικής φάσης της ανθρωπότητας ότι δεν μεγάλωσε μόνον το μέγεθος του εγκεφάλου του ανθρώπου, επιτρέποντάς μας να αναζητούμε απαντήσεις σε πολύπλοκα θέματα και να επιλύουμε σύνθετα προβλήματα, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ξεφύγαμε από τον εγκλωβισμό στην αναζήτηση μόνον της εξασφάλισης των όρων της ζωικής μας επιβίωσης, επεκτείνοντας το ενδιαφέρον μας στην εύρεση ενός αληθούς νοήματος στο φαινόμενο της ζωής και του μοναδικού ρόλου μας εντός του Κόσμου.
Οι απαντήσεις στα καθολικά υπαρξιακά ερωτήματα των τελευταίων χιλιετιών, διερευνήθηκαν από επιστήμονες, φιλοσόφους, θεολόγους, ιερείς και ασκητές κι οι απαντήσεις φωτίσθηκαν εσχάτως με ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο τρόπο μέσω της εν χρόνω έλευσης του Θεανθρώπου, του Βίου, της Διδασκαλίας, των Παθών και της Ανάστασής Του.
Το Άγιο Δωδεκαήμερο, δηλαδή η ιερή και εορταστική περίοδος από τα Χριστούγεννα (25η Δεκεμβρίου) έως την παραμονή των Θεοφανείων, έχει αγκαλιαστεί μεν από την υφήλιο, πλην όμως μεταπίπτοντας σε μία ευκαιρία διασκέδασης αντί ψυχαγωγίας. Κι η βαθιά φιλοσοφική μας γλώσσα μας εξηγεί ότι η διασκέδαση αυτή, δηλαδή ουσιαστικά ο διασκορπισμός μας σε πάσης φύσεως υλικές απολαύσεις, μας απομακρύνει από την οδό μέσω της οποίας μπορούμε να βιώσουμε τις πραγματικές Αλήθειες. Με έντεχνο έτσι τρόπο ζούμε στην πλάνη του να εορτάζουμε δήθεν πνευματικές εορτές, χωρίς ωστόσο να μας αγγίζουν στο ελάχιστο, ζώντας στην πλάνη, στην εξωτερικότητα, απομακρυνόμενοι έτσι της Οδού, η οποία και μόνον άγει στην έξοδο από την υλική διττότητα , το διαχωρισμό, την πολλαπλότητα, την έλλειψη νοήματος και εν γένει την πτωτική κατάσταση του ανθρώπου, που βιώνουμε ως δυστυχία και θάνατο.
Με την αποϊεροποίηση των συγκλονιστικής σημασίας των ιερών μας εορτών χάνουμε την ευκαιρία να «ψυχαγωγηθούμε», να καθοδηγηθούμε δηλαδή ψυχικά, μέσω ησυχίας, προσευχής και μετοχής στα μυστήρια, ως ψυχές, ως θείες δηλαδή εικόνες, που αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή, στην Οδό για να καταστούμε μέτοχοι των Θείων Ενεργειών.
Οι 12 αυτές ημέρες αποτελούν όμως μία αναβιούμενη ευκαιρία αποκωδικοποίησης της πορείας του πνευματικά ενεργού και αγωνιζομένου Ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ζωής του, από τη γέννησή του εν πνεύματι, ως εν δυνάμει Ον, κατά τα πνευματικώς συντελούμενα Χριστούγεννα, έως τη Φώτισή του κατά τα Άγια Θεοφάνεια, οπότε και αποδίδεται σε εν ενεργεία Ον. Γιατί κατά τον υμνωδό «Θεός γίγνεται άνθρωπος, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται», δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός ή όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος: «Αυτός γαρ (ο Λόγος) ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».
Ο άνθρωπος γεννιέται λοιπόν κι ευθύς αναλαμβάνει να «κουβαλήσει το σταυρό του», ως στάδιο παίδευσης, αποκαλύπτοντας έτσι σταδιακά, κατά τη διαδρομή του στον κοσμικό Γολγοθά και κατά την ετήσια αναβάπτιση κι αναγέννησή του δια τη βίωσης των Θείων Μυστηρίων, το «άγαλμα της ψυχής» του, τη θεία εικόνα του, ομοιουμένος έγχρονα προς το Πρότυπό του.
Είναι μία λυτρωτική πορεία, που ως αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας τελείωσης του πνευματικού ανθρώπου, ξεκινά με την ελεύθερη βούλησή του, που περισσότερο από τα υλικά εδέσματα, τροφή, νερό και αέρα, ζητά να συνδεθεί με τις Θείες Ενέργειες και Χάρη, στις οποίες και ενδόμυχα παραδίδεται, με εμπιστοσύνη, ταπεινότητα και επίγνωση, συνεχίζοντας τον καλό αγώνα της Εντελέχειας!
Για μία εμβάθυνση στο ουσιαστικό πνευματικό βίωμα του δωδεκαημέρου, που είναι ικανό να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να τον μεταφέρει από την εικονική κι εν δυνάμει κατάστασή του, στην εν ενεργεία και καθ’ ομοίωση τελειοποίησή του, ας επιχειρήσουμε να κάνουμε πράξη τις διδαχές του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου στο «Λόγο ἐν ταῖς Καλάνδαις»:
«Θά σοῦ πάει καλά ὅλη ἡ χρονιά, ὄχι ἄν μεθᾶς τήν πρώτη τοῦ μηνός, ἀλλά ἄν καί τήν πρώτη τοῦ μηνός καί κάθε μέρα κάνεις αὐτά πού ἀρέσουν στόν Θεό.
Διότι ἡ ἡμέρα γίνεται κακή ἤ καλή ὄχι ἀπό τή δική της φύση, ἀφοῦ δέν διαφέρει ἡ μιά μέρα ἀπό τήν ἄλλη, ἀλλά ἀπό τή δική μας ἐπιμέλεια ἤ ραθυμία.
Ἄν κάνεις τήν ἀρετή, σοῦ ἔγινε καλή ἡ μέρα.
Ἄν κάνεις τήν ἁμαρτία, ἔγινε κακή καί γεμάτη κόλαση.
Ἄν ἐμβαθύνεις σ’ αὐτά κι ἔχεις αὐτές τίς διαθέσεις, θά ‘χεις καλή ὅλη τή χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ἐλεημοσύνες.
Ἄν ὅμως ἀμελεῖς τήν προσωπική σου ἀρετή κι ἐμπιστεύεσαι τήν εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς σου στίς ἀρχές τῶν μηνῶν καί στούς ἀριθμούς τῶν ἡμερῶν, θά ἐρημωθεῖς ἀπ’ ὅλα τά ἀγαθά σου.
Αὐτό, λοιπόν, ἐπειδή τό ἀντιλήφθηκε ὁ διάβολος κι ἐπειδή φροντίζει νά καταλύσει τούς κόπους μας γιά τήν ἀρετή καί νά σβήσει τήν προθυμία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἔμαθε νά βάζουμε στίς μέρες τήν ἐτικέτα τῆς εὐτυχίας ἤ τῆς δυστυχίας.
Ἕνας πού ἔπεισε τόν ἑαυτό του ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι κακή ἤ καλή, οὔτε στήν κακή θά φροντίσει γιά καλά ἔργα, διότι τάχα ἄδικα τά κάνει ὅλα καί χωρίς σέ τίποτα νά ὠφελήσει, ἐξαιτίας τῆς κακορρίζικης ἡμέρας· οὔτε στήν καλή πάλι θά τό κάνει αὐτό, διότι τάχα σέ τίποτα δέν τόν ἐμποδίζει ἡ προσωπική του ραθυμία, ἐξαιτίας τῆς καλορρίζικης ἡμέρας, κι ἔτσι καί ἀπό τίς δύο πλευρές θά προδώσει τή σωτηρία του.
Κι ἄλλοτε μέν διότι δῆθεν ἀνώφελα κοπιάζει, ἄλλοτε διότι δῆθεν περιττά, θά ζήσει μέσα στήν ἀργία καί τήν πονηριά.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, αὐτό πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καί νά βγάλουμε ἀπό τό νοῦ μας αὐτήν τήν ἰδέα καί νά μή προσέχουμε τίς μέρες οὔτε νά μισοῦμε τή μιά καί ν’ ἀγαποῦμε τήν ἄλλη.
Ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά γιορτάζει μόνο μῆνες οὔτε πρωτομηνιές οὔτε Κυριακές, ἀλλά σ’ ὅλη του τή ζωή νά ἔχει τή γιορτή πού τοῦ πρέπει.
Καί ποιά γιορτή τοῦ πρέπει;
Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέει· «Ὥστε ἑορτάζωμεν μή ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδέ ἐν ζύμῃ κακίας καί πονηρίας, ἀλλ’ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α΄ Κο 5,8).
Ὅταν λοιπόν ἔχεις καθαρή τή συνείδηση, ἔχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι μέ καλές ἐλπίδες καί ἐντρυφᾶς στήν προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν· ὅπως, ὅταν δέν ἔχεις παρρησία κι ἔχεις πέσει σέ πολλά ἁμαρτήματα, ἀκόμη κι ἄν εἶναι μύριες γιορτές καί πανηγύρια δέν θά ‘σαι σέ καθόλου καλύτερη θέση ἀπό ἐκείνους πού πενθοῦν.
Διότι, τί ὄφελος ἔχω ἐγώ ἀπό τή λαμπρή μέρα, ὅταν τήν ψυχή μου τή σκοτίζει ἡ συνείδηση;
Ἄν λοιπόν θέλεις νά ‘χεις καί κάποιο κέρδος ἀπό τήν πρωτομηνιά, κάνε τό ἑξῆς. Ὅταν βλέπεις ὅτι συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, εὐχαρίστησε τόν Κύριο, διότι σέ ἔβαλε σ’ αὐτήν τήν περίοδο τῶν ἐτῶν. Δημιούργησε κατάνυξη στήν καρδιά σου, ξαναλογάριασε τόν χρόνο τῆς ζωῆς σου, πές στόν ἑαυτό σου· Οἱ μέρες τρέχουν καί περνοῦν, τά χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος τοῦ δρόμου προχωρήσαμε. Ἄραγε τί καλό κάναμε; Μήπως ἄραγε φύγουμε ἀπό δῶ ἄδειοι κι ἀπογυμνωμένοι ἀπό κάθε ἀρετή; Τό δικαστήριο εἶναι κοντά, ἡ ζωή μας τρέχει πρός τό γῆρας.
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου,
Λόγος ἐν ταῖς Καλάνδαις, PG 48,955-956».
Καλή ένθεη χρονιά, με φώτιση σε κάθε μας βήμα και επιλογή!
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Διαπραγματευτής,
Διαμεσολαβητής, CSAP, Coach, Εκπαιδευτής Ενηλίκων