Με την κρινόμενη έφεση ζητήθηκε η εξαφάνιση της 3206/2020 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Ε΄). Με την απόφαση αυτή απορρίφθηκε η αγωγή της ήδη εκκαλούσας με την οποία ζήτησε να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του εφεσίβλητου Δήμου να της καταβάλει, νομιμοτόκως από την επίδοση της ως άνω αγωγής, το συνολικό ποσό των 31.420,89 ευρώ, ως αποζημίωση, κατά τα άρθρα 105 και 106 ΕισΝΑΚ, για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη λόγω τραυματισμού της, ο οποίος, κατά τους ισχυρισμούς της, προκλήθηκε από την παράνομη παράλειψη των αρμόδιων οργάνων του εφεσίβλητου Δήμου να επιδιορθώσουν την κακοτεχνία σε πεζοδρόμιο που βρίσκεται εντός των ορίων της εδαφικής του περιφέρειας. Τμήμα του ως άνω ζητούμενου ποσού, ύψους 10.000 ευρώ, αντιστοιχεί σε χρηματική ικανοποίηση, την οποία ζήτησε η εκκαλούσα να της επιδικαστεί, κατ’ άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη εξαιτίας του εν λόγω συμβάντος. Επικουρικά, η εκκαλούσα ζήτησε να αναγνωριστεί η υποχρέωση του εφεσίβλητου Δήμου να της καταβάλει το ίδιο ποσό με βάση τις διατάξεις του άρθρου 873 του Αστικού Κώδικα περί αναγνώρισης χρέους, για τον λόγο ότι με την υπ’ αριθ. …/2014 απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του εφεσίβλητου Δήμου, που εκδόθηκε επί της αίτησής της για εξωδικαστική επίλυση της διαφοράς, η σχετική απαίτησή της για αποζημίωση λόγω του ως άνω συμβάντος είχε εν μέρει αναγνωριστεί. Το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του ότι προϋπόθεση για την επιδίκαση αποζημίωσης είναι η ύπαρξη παράνομης πράξης ή παράλειψης του δημοσίου οργάνου και η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ αυτής και της ζημίας που επήλθε, αιτιώδης δε σύνδεσμος υπάρχει όταν η πράξη ή η παράλειψη είναι επαρκώς ικανή και μπορεί αντικειμενικά κατά τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων να επιφέρει τη ζημία. Περαιτέρω, με βάση τα στοιχεία που είχε ενώπιόν του το πρωτόδικο δικαστήριο, η κρίση του είναι ορθή, δεδομένου ότι από αυτά προκύπτουν μεν η κακότεχνη κατασκευή της ειδικής κεκλιμένης επιφάνειας (ράμπας) στο τμήμα του πεζοδρομίου της οδού … αριθ. …, στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, καθώς και ο τραυματισμός της εκκαλούσας, δεν προκύπτουν όμως ούτε ο ακριβής τόπος, ούτε, όμως και ο τρόπος που αυτός έλαβε χώρα. Τούτο δε, διότι η εκκαλούσα αφενός δεν προσκόμισε δημόσιο έγγραφο – το οποίο αποτελεί πλήρη απόδειξη των πραγματικών ισχυρισμών που βεβαιώνονται σε αυτό και έγινε από το αρμόδιο δημόσιο όργανο ή ενώπιόν του – με το οποίο να βεβαιώνεται, κατόπιν επιτόπιας εξέτασης, η, εξαιτίας των επικαλούμενων κακοτεχνιών του πεζοδρομίου στο συγκεκριμένο σημείο, πτώση και ο τραυματισμός της (όπως ενδεικτικά έκθεση αυτοψίας αστυνομικού οργάνου), αφετέρου η από 27.9.2019 προσκομισθείσα από αυτήν ένορκη βεβαίωση δεν συνιστά νόμιμο αποδεικτικό μέσο λόγω μη έγκαιρης κλήσης του εφεσίβλητου κατ’ άρθρο 185 ΚΔΔ., ενώ από κανένα άλλο στοιχείο της δικογραφίας δεν προκύπτει ότι η πτώση και ο συνέπεια αυτής τραυματισμός της προκλήθηκε λόγω των κακοτεχνιών του πεζοδρομίου στο προαναφερόμενο σημείο. Εξάλλου, ούτε το γεγονός ότι αρκετούς μήνες μετά τον τραυματισμό της εκκαλούσας πραγματοποιήθηκαν από τα όργανα του εφεσίβλητου εργασίες αποκατάστασης των κλίσεων του πεζοδρομίου στο συγκεκριμένο τμήμα της οδού … δεν αποτελεί, άνευ ετέρου, απόδειξη του ότι ο τραυματισμός αυτής οφειλόταν στην παράλειψη της επέμβασής τους σε προγενέστερο χρόνο. Εξάλλου, η υπ’ αριθ. …/2014 απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του εφεσίβλητου Δήμου, με την οποία αποφασίσθηκε ο εξώδικος συμβιβασμός με την εκκαλούσα, δεν αρκεί για να θεμελιώσει ότι το ζημιογόνο γεγονός του τραυματισμού αυτής τελούσε σε σχέση αιτίου και αποτελέσματος με τις ως άνω πράξεις και παραλείψεις των οργάνων του εφεσίβλητου Δήμου, προεχόντως διότι η απόφαση αυτή, ακυρώθηκε στα πλαίσια του ελέγχου νομιμότητας των πράξεων των Δήμων, με την με αριθ. πρωτ. …/26.8.2014 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης και συνεπώς έπαψε να υφίσταται από την έκδοσή της. Ακυρώθηκε δε, αφού λήφθηκε υπόψη, μεταξύ άλλων, και το γεγονός ότι δεν προέκυπτε από κανένα δημόσιο έγγραφο ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ των πράξεων και παραλείψεων των οργάνων του εφεσίβλητου και του τραυματισμού της εκκαλούσας. Ενόψει τούτων, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν στοιχειοθετείται αποζημιωτική ευθύνη του εφεσίβλητου, κατ’ άρθρα 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα και 932 του Αστικού Κώδικα, όπως ορθά έκρινε και η εκκαλούμενη απόφαση. Ενόψει δε, του ότι η …/2014 απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του εφεσίβλητου Δήμου, ακυρώθηκε με την ως άνω απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης – χωρίς να προκύπτει ότι η τελευταία αυτή απόφαση έχει ακυρωθεί ή ανακληθεί – και ως εκ τούτου δεν παράγει οποιαδήποτε έννομη συνέπεια, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν δύναται να αποτελέσει αυτοτελή βάση για την επιδίωξη των ενδίκων αξιώσεων της εκκαλούσας. Τούτο δε, ανεξαρτήτως του εάν η απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του εφεσίβλητου Δήμου περιείχε αναγνώριση χρέους. Ενόψει αυτών κρίθηκε ότι ορθά και νόμιμα με την εκκαλούμενη απόφαση, απορρίφθηκε η ανωτέρω αγωγή και κατά την επικουρική βάση της.