Άμεση και έμμεση διακινδύνευση της δημόσιας υγείας.
DIKASTIKO.GR / ΑΡΘΡΑ / ΠΑΝΟΣ ΛΑΖΑΡΑΤΟΣ: ΠΕΡΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΥΡΩΣΕΩΝ
Μέτρα με ratio( δικαιολογητικό λόγο) την ΑΜΕΣΗ συγκεκριμένη ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΗ της δημόσιας υγείας δεν είναι νομικώς ορθό να αντιμετωπίζονται όμοια με μέτρα ΕΜΜΕΣΟΥ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ προς ΕΜΜΕΣΗ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ προστασία της δημόσιας υγείας.
Αν όμοια με την ΑΜΕΣΗ διακινδύνευση της δημόσιας υγείας αντιμετωπίζεται η δυνάμει ενδεχόμενη επιβάρυνση των ΜΕΘ , τότε τα πρόστιμα θα μπορούν να δικαιολογηθούν ακόμη και για καπνιστές επεκτεινόμενα σε όποιον δεν ζει ΥΓΙΕΙΝΑ.
Τα πρώτα μέτρα δικαιολογούνται ευκολότερα.
Και θα έπρεπε να καταλαμβάνουν με ίσο μέτρο κρίσεως και εμβολιασμένους που ενδεχομένως νοσούν.
Τα δεύτερα χρήζουν αυξημένης αιτιολογίας ως προς την αναλογικότητά τους. ( την αναγκαιότητα , την προσφορότητα, την αποτελεσματικότητά τους σε σχέση με τη βλάβη που προκαλούν σε άτομα και σε κοινωνία).
Όταν μάλιστα το ΚΡΑΤΟΣ συνταγματικά υποχρεούται σε επαρκείς ΜΕΘ.
Τα δεύτερα , όσο σκληραίνουν, μοιάζουν να είναι εκβιαστικές οιωνοί ΚΥΡΩΣΕΙΣ για αυτό που είσαι, όχι για αυτό που κάνεις.
Όσο δε η ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΥΝΑΦΕΙΑ μεταξύ μέτρου και σκοπού απομακρύνεται ( και τέτοιος κίνδυνος φαίνεται να είναι ΑΠΤΟΣ), τέτοιες κυρώσεις είναι συνταγματικά προβληματικές και επικίνδυνες για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Τα δεύτερα ( όπως το εκατοστάρικο, που μάλλον πεισμώνει τους πλούσιους και εξαθλιώνει τους φτωχούς ) αν άκριτα εξομοιωθούν με τα πρώτα ( όπως η απαγόρευση εισόδου σε σινεμά σε ανεμβολίαστους ) επιβαλλόμενα μάλιστα οριζοντίως, με ηλικιακά και μόνον κριτήρια, που συνέχεια μπορούν να κατεβαίνουν, εξομοιώνονται βαθμιαία με ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ όλων.
Τα έμμεσα μέτρα είναι επεκτάσιμα σε όλους τους τομείς της ζωής ( απαγόρευση συμμετοχής σε δημόσιους διαγωνισμούς, απαγόρευση προσλήψεων , απαγόρευση εξωσωματικής γονιμοποιήσεως γυναικών κλπ.) με αφάνταστη δυνατή ποικιλία.
Αν η ΙΔΕΑ θεωρηθεί συνταγματικώς, ηθικώς και κοινωνικώς αποδεκτή το πράγμα μπορεί βαθμιαία να φτάσει πολύ μακριά.
Η επέκταση της ΙΔΕΑΣ και των «ΑΞΙΩΝ» που υποκρύπτει σε συνδυασμό με τις επιστρώσεις ΜΕΤΡΩΝ που θα την επενδύσουν ίσως μάλιστα να είναι πιο επικίνδυνη και « πονηρή» ακόμη και από τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό με «ένα νόμο και ένα άρθρο».
Αν ο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ όλων είναι αντίθετος στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ και ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ειναι μάλλον υποκριτικό να θεωρείται ο καταιγισμός από «κυρώσεις» – έμμεσου εξαναγκασμού νομικώς έγκυρος.
Άλλωστε τι άλλο είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός;
Δεν μπαίνουν σπίτι να σε τρυπήσουν ΔΕΜΕΝΟ ΠΙΣΘΑΓΚΩΝΑ, όπως στο ψυχιατρείο .
Υποχρεωτικός εμβολιασμός σημαίνει ότι ακόμη κι αν μένεις σπίτι σου δίχως να βλέπεις άνθρωπο, τηρώντας ευλαβικά κάθε μέτρο υγιεινής, και δίχως να ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ κάποιος , υφίστασαι κύρωση.
Για κάποιους μάλιστα στα όρια του υπαρξιακού minimum.
Μην αμφιβάλλετε για αυτό.
Αν κάποιον δεν τον τρυπάς με χειροπέδες αλλά του κόβεις ΤΡΟΦΗ και ΝΕΡΟ αν δεν εμβολιαστεί , κάνεις κατά βάση ΤΟ ΙΔΙΟ.
Και αυτό το ΙΔΙΟ έχει προβλήματα συμφωνίας με θεμελιώδεις αρχές .
Νομικές και ηθικές.
Νομίζω με την ίδια την ανθρώπινη αξία και το δικαίωμα ΑΥΤΟΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ.
Σε καμία κοινωνία ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.
Οι οιονεί κυρώσεις- έμμεσου εξαναγκασμού σε κάθε περίπτωση πρέπει νομίζω να αντιμετωπιστούν από δικαστήρια και συνταγματική θεωρία διαφορετικά από τα άλλα μέτρα ΑΜΕΣΟΥ προστασίας της υγείας.
Τούτο συνιστά στοιχειώδη απαίτηση της αρχής της αναλογικότητας.
Το ζήτημα χρήζει βαθύτερης μελέτης.
Η νομική επιστήμη δεν πρέπει να « κραυγάζει», αλλά να δομεί ψύχραιμα λόγο, με ΔΙΑΚΡΙΣΗ και δογματική και ηθική ισχύ.
Τότε μόνο και τα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ εξαναγκάζονται ( αυτό είναι το σωστό ρήμα) σε εκλέπτυνση των κριτηρίων τους.
Κατά τα λοιπά η προσωρινή δικαστική προστασία των “απείθαρχων ΓΕΡΟΝΤΩΝ” από την απομείωση της πενιχρής Σύνταξης, είναι αποκλεισμένη για μια σειρά από λόγους που έχουν να κάνουν με το νομικό μας σύστημα ( βλάβη εκ του νόμου – υπεροχή δημοσίου συμφέροντος κλπ).
Τυχόν προσφυγές θα εκδικαστούν σε πολλά χρόνια και θα τελεσιδικήσουν μετά θάνατον.
Διαβλέπω στην καλύτερη περίπτωση ΠΡΟΤΥΠΗ ΔΙΚΗ στο ΣΤΕ , με μάλλον αναμενόμενα αποτελέσματα.
*Ο Πάνος Λαζαράτος είναι καθηγητής Διοικητικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών
Σχόλιο:
Συμφωνώ σε όλα με τον κ. καθηγητή και δυστυχώς και με την αποπνέουσα απογοήτευση κατακλείδα του, περί “αναμενόμενου αποτελέσματος” στο ΣΤΕ, ιδίως μετά και την ποινική ανάμιξη του Αντιπροέδρου του σε διακίνηση κοκαϊνης σε ανήλικους (!!!) και ό,τι άλλο μπορεί μία τέτοια συμπεριφορά να σημαίνει για το κύρος, τη νομιμότητα, αμεροληψία, αντικειμενικότητα και ηθική θωράκιση των ανωτάτων δικαστηρίων μας!!!