Νέο «ράπισμα» προς τις κυβερνητικές επιλογές αποτελεί το νέο ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο ψηφίστηκε στις 22 Ιουνίου του 2021.
Το ψήφισμα αναφέρεται στα πιστοποιητικά εμβολιασμού και τονίζει πως δεν πρέπει μέσω αυτών να εξαναγκάζεται κάποιος να εμβολιαστεί, κάτι που εκθέτει πλήρως την κυβέρνηση, η οποία έχει προβεί σε επιλογές, που παραβιάζουν ουσιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ είναι ξεκάθαρο πως δεν πρέπει να υπάρχει η οποιαδήποτε έμμεση πίεση για εμβολιασμό.
Να υπενθυμίσουμε πως και στις 27 Ιανουαρίου 2021 οι εκπρόσωποι του ελληνικού κοινοβουλίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που ως γνωστόν αποτελεί τον Ευρωπαϊκό οργανισμό προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με κύριο εργαλείο την εφαρμογή της ΕΣΔΑ, κλήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά μιας πρότασης, η οποία θα διασφάλιζε αφενός ότι ο εμβολιασμός κατά του Covid-19 δεν θα είναι υποχρεωτικός για όλους τους πολίτες, χωρίς εξαιρέσεις, και αφετέρου ότι οι πολίτες που δεν θα εμβολιάζονται κατόπιν δικής τους προσωπικής απόφασης και αφού έχουν πλήρως ενημερωθεί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το επίσημο κείμενο, δεν θα υφίστανται καμία διάκριση.
Στο νέο ψήφισμα αναφέρονται, μεταξύ άλλων τα εξής:
ΑΡΘΡΟ 10: Σε περίπτωση που οι συνέπειες της άρνησης εμβολιασμού – συμπεριλαμβανομένων των συνεχιζόμενων περιορισμών σε σχέση με την απόλαυση των ελευθεριών και τον στιγματισμό – είναι τόσο σοβαρές ώστε να αφαιρεθεί το στοιχείο επιλογής για απόφαση, ο εμβολιασμός ουσιαστικά καθίσταται υποχρεωτικός (σ.σ. αναστολή εργασίας υγειονομικών). Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παραβίαση προστατευομένων δικαιωμάτων ή / και να εισάγει διακρίσεις.
Η Συνέλευση υπενθυμίζει το ψήφισμά της 2361 (2020) «Εμβόλια Covid-19: ηθικά, νομικά και πρακτικά ζητήματα», στα οποία κάλεσε τα κράτη μέλη να «διασφαλίσουν ότι οι πολίτες ενημερώνονται ότι ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός και ότι κανείς δεν υπόκειται σε πολιτική, κοινωνική ή άλλη πίεση για εμβολιασμό αν δεν το επιθυμεί». Οποιαδήποτε έμμεση αδικαιολόγητη πίεση σε άτομα που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν μπορεί να μετριαστεί, εάν τα πιστοποιητικά για τον Covid19 είναι διαθέσιμα και για άλλους λόγους εκτός από τον εμβολιασμό.
ΑΡΘΡΟ 9: Ακόμη και αν τα επιστημονικά στοιχεία είναι επαρκή, προκειμένου να δικαιολογήσουν την ευνοϊκή μεταχείριση των κατόχων πιστοποιητικών Covid19, ενδέχεται να υπάρχουν βάσιμοι λόγοι δημοσίου συμφέροντος για την μη χρήση τους. Η χρήση τους μπορεί να υπονομεύσει την θεμελιώδη σχέση μεταξύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της υπευθυνότητας και της αλληλεγγύης, η οποία είναι απαραίτητη αναφορικά με την διαχείριση των κινδύνων για την υγεία. Οι δαπάνες για ένα σύστημα Covid pass ενδέχεται να στερήσουν τους λιγοστούς πόρους από άλλα μέτρα που θα μπορούσαν να ανοίξουν ξανά την κοινωνία πιο γρήγορα για όλους.
ΑΡΘΡΟ 13,3: Η Συνέλευση καλεί τα κράτη –μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης να διασφαλίζουν ότι μέτρα όπως το Covid pass που απαλλάσσουν τους κατόχους τους από ορισμένους περιορισμούς στα προστατευόμενα δικαιώματα και ελευθερίες εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο ώστε, αφενός να διατηρείται αποτελεσματική προστασία έναντι της εξάπλωσης του ιού SARS-CoV-, αφετέρου να αποφεύγονται οι διακρίσεις, ιδίως διασφαλίζοντας μεταξύ άλλων ότι λαμβάνεται δεόντως υπόψη η κατάσταση εκείνων που για ιατρικούς λόγους δεν μπορούν, ή, για λόγους προσωπικής άποψης ή πεποιθήσεων, αρνούνται να εμβολιαστούν. Όσον αφορά στην τελευταία ομάδα, (σ.σ. τα κράτη μέλη) πρέπει να διασφαλίζουν ότι οποιοδήποτε σύστημα Covidpass δεν ισοδυναμεί με εξαναγκασμό που καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό.
Είναι απολύτως κατανοητές και σεβαστές οι επιστημονικές απόψεις και των δύο πλευρών, που έχουν προκαλέσει, είναι αλήθεια, σύγχυση στις κοινωνίες σε σημείο έναρξης εμφάνισης συμπτωμάτων ενός εσωτερικού διχασμού τους, ωστόσο η κρισιμότητα της κατάστασης κι η προωρότητα εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων για την ασφάλεια και μη πρόκληση βλαβών από τα εμβόλια, σε σχέση με τους υπαρκτούς κινδύνους από τον sars cov 2, απαιτεί σε επίπεδο νομικής αντιμετώπισης της συνθήκης, νηφαλιότητα και αποφυγή διολίσθησης σε επικίνδυνους ακροβατισμούς και ύποπτες εκπτώσεις ως προς την αυτονόητη προάσπιση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , ακόμη και των επιστημονικά μειοψηφούντων, δεδομένου ότι η μειοψηφία αυτή δεν μειονεκτεί ως προς την επιστημονική της βαρύτητα, αλλά ενδεχομένων να είναι και πλέον βαρύνουσα της κυριαρχούσης άποψης!