ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ 1283/2019
– Άσκηση έφεσης από εισαγγελέα. Σε περίπτωση άσκησης έφεσης από τον εισαγγελέα το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δεν μπορεί να προβεί στην επιδίκαση της απαίτησης του πολιτικώς ενάγοντος. Υπέρβαση εξουσίας. Παραβίαση δικαιωμάτων του κατηγορουμένου. Απόλυτη ακυρότητα. Αναιρείται εν μέρει η προσβαλλόμενη απόφαση.
– Από τις διατάξεις των άρθρων 500, 502 παρ. 2 και 486 παρ. 1 περ. γ’ ΚΠΔ προκύπτει ότι, σε περίπτωση αθώωσης του κατηγορουμένου και άσκησης έφεσης από τον εισαγγελέα, αυτός που νομίμως παρέστη ως πολιτικώς ενάγων πρωτοδίκως δικαιούται να παρασταθεί με την αυτή ιδιότητα και στην κατ’ έφεση δίκη, αλλά μόνο προς υποστήριξη της κατηγορίας και της ενοχής του κατηγορουμένου, από την οποία απορρέουν οι πολιτικές απαιτήσεις του, την επιδίκαση των οποίων, όμως, δεν μπορεί να επιδιώξει στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Τούτο δε, διότι, η έφεση του εισαγγελέα, εκτός της περίπτωσης του άρθρου 70 του ίδιου Κώδικα, προσβάλλει το ποινικό μέρος της υπόθεσης, ως προς το οποίο μόνο μεταβιβάζεται η υπόθεση στο εφετείο. Εάν, παρά ταύτα, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο προβεί στην επιδίκαση της απαίτησης του πολιτικώς ενάγοντος, υπερβαίνει την εξουσία του και η απόφασή του καθίσταται αναιρετέα, σύμφωνα με το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η’ ΚΠΔ, πλην η παραδοχή του λόγου αυτού δεν επάγεται την αναίρεση της απόφασης ως προς όλες τις διατάξεις της, δηλαδή στο σύνολο της, αφού ο πολιτικώς ενάγων νομίμως μετέσχε στη δίκη μέχρι την κήρυξη της ενοχής και προς υποστήριξη αυτής, αλλά μόνο ως προς τη διάταξή της περί επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης, γι’ αυτό και ο Άρειος Πάγος, δεδομένου ότι δεν συντρέχει περίπτωση παραπομπής της υπόθεσης προς νέα συζήτηση, αναιρώντας εν μέρει την απόφαση, διατάσσει την απάλειψη της διάταξης αυτής.