Τι προβλέπει απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Δικαίωσε δικηγόρο για τον συνυπολογισμό του χρόνου ως πραγματικού και όχι πλασματικού.

Ήρθε και δικαστική δικαίωση για τον υπολογισμό του χρόνου άσκησης δικηγόρων ως συντάξιμου. Ήδη, από τις αρχές Αυγούστου είχε δοθεί με έγγραφο του e-ΕΦΚΑ – όπως έγραφε το dikastiko.gr – το «πράσινο φως» για αναγνώριση του χρόνου άσκησης δικηγορίας ως χρόνου ασφάλισης, καθιστώντας σαφές πως και με το νέο νόμο του 2020, οι δικηγόροι μπορούν να αναγνωρίσουν ως χρόνο ασφάλισης το χρόνο άσκησης.

Ωστόσο, με την απόφασή το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών έρχεται να επικυρώσει τη δυνατότητα αναγνώρισης της πρακτικής άσκησης. Με ένσταση- ερώτημά της προς την αρμόδια Επιτροπή του Ε.Τ.Α.Α. (Τομέας Ασφάλισης Νομικών, T.A.N.), η προσφεύγουσα στο Δικαστήριο είχε ζητήσει να της απαντήσει εάν έχει δικαίωμα να προσμετρήσει το χρόνο άσκησης που αναγνώρισε με αίτησή της στις 3.8.2011 για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος με προϋποθέσεις που απαιτούνται έως 30.12.2010 και, συγκεκριμένα, με τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης με ανήλικο τέκνο το 2005.

Η απάντηση της Διοικούσας Επιτροπής του Τομέα Ασφάλισης Νομικών απέρριψε το αίτημά της. Ωστόσο, μετά την προσφυγή το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, ζήτησε ακύρωση της σχετικής απόφασης της Επιτροπής.

Όπως αναφέρεται «από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτουν τα εξής: Η προσφεύγουσα, δικηγόρος από 4.1.1989, με τις με αρ. πρ . και ./3.8.2011 και με τη με αρ. πρ. ./23.3.2012 (συμπληρωματικά έγγραφα) αιτήσεις της, ζήτησε από το καθ΄ ου Ταμείο την αναγνώριση του χρόνου άσκησης δικηγορίας, καθώς και του χρόνου που μεσολάβησε μεταξύ της λήξης της άσκησης και του διορισμού της ως δικηγόρου στον οικείο δικηγορικό σύλλογο, ήτοι του χρονικού διαστήματος από 17.11.1986 έως 3.1.1989».

Ειδικότερα, τονίζεται ότι «ο χρόνος άσκησης της δικηγορίας είναι χρόνος προαιρετικής υπαγωγής στην ασφάλιση του Ε.Τ.Α.Α.-Τ.Α.Ν. υπό τον όρο της καταβολής των σχετικών ασφαλιστικών εισφορών (πρβλ. Σ.τ.Ε. 982, 624/2019, ΔΕφΑθ. 3494/2011). Η αναγνώριση του χρόνου άσκησης ως χρόνου ασφάλισης συνιστά βεβαίωση πραγματικού, και όχι πλασματικού χρόνου ασφάλισης δεδομένου ότι ως πλασματικός χρόνος ασφάλισης λογίζεται εκείνο το χρονικό διάστημα (στρατιωτική υπηρεσία, χρόνος σπουδών, ανεργία, χρόνος φυλάκισης κ.ά.) για το οποίο δεν υπήρχε πραγματική δυνατότητα υπαγωγής στην (προαιρετική ή υποχρεωτική) ασφάλιση των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, ούτε δυνατότητα καταβολής ασφαλιστικών εισφορών».

Επιπροσθέτως, σημειώνεται πως «η παροχή της δυνατότητας αναγνώρισης του χρόνου άσκησης ως χρόνου ασφάλισης με την καταβολή του αντίστοιχου ποσού εξαγοράς σε μεταγενέστερο της άσκησης χρόνο αποβλέπει στην παροχή της δυνατότητας στον κατά τεκμήριο οικονομικά αδύναμο ασκούμενο δικηγόρο να αναγνωρίσει μετέπειτα τον χρόνο άσκησης, ως πραγματικό χρόνο ασφάλισης δεδομένου ότι ο χρόνος αυτός είναι χρόνος παροχής ασφαλιστέας εργασίας για την οποία μπορούν εξαρχής να καταβληθούν εισφορές».

Και όπως καταλήγει: «Ακυρώνει τη με αρ. ../27.10.2015 απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του Τομέα Ασφάλισης Νομικών. Αποφαίνεται ότι ο χρόνος άσκησης της δικηγορίας της προσφεύγουσας στο Ε.Τ.Α.Α. – Τ.Α.Ν. και Τ.Ε.Α.Δ. και, ήδη, e – Ε.Φ.Κ.Α., πρέπει να αναγνωρισθεί ως συντάξιμος με τις προϋποθέσεις που απαιτούνταν μέχρι 31.12.2010, υπό τον όρο εξόφλησης των αναλογουσών ασφαλιστικών εισφορών».