Οι σιωπηλές διαμαρτυρίες (Sit ins) του Woolworth στο
Greensboro, που διέλυσαν το ντροπιαστικό καθεστώς διακρίσεων!

Μπορούμε να επιτύχουμε τα πάντα, αν πιστέψουμε και δράσουμε με γενναιότητα για έναν δίκαιο σκοπό.

Εκείνη την ημέρα, την 1η Φεβρουαρίου 1960, τέσσερις φοιτητές πήγαν στο τοπικό κατάστημα Woolworth, αγόρασαν κάποια είδη και στη συνέχεια κάθισαν στο μπαρ για να παραγγείλουν καφέ. Δεν τους σέρβιραν λόγω του χρώματος του δέρματός τους. Ο διευθυντής τους ζήτησε να φύγουν. Οι φοιτητές αποφάσισαν να μείνουν, να περιμένουν ευγενικά τον καφέ τους, μέχρι το κλείσιμο του καταστήματος.
Την επόμενη μέρα, οι τέσσερις φοιτητές (Joseph McNeil, Franklin McCain, Ezell Blair Jr. και David Richmond) επέστρεψαν, παρήγγειλαν και πάλι καφέ και τους αρνήθηκαν ξανά.
«Σίγουρα δεν φοβόμουν», είπε ο Φράνκλιν ΜακΚέιν. «Και δεν φοβόμουν γιατί ήμουν πολύ θυμωμένος για να φοβάμαι. Εάν ήμουν τυχερός, θα με πήγαιναν στη φυλακή για πολύ καιρό. Και αν δεν ήμουν τόσο τυχερός, τότε θα επέστρεφα στην πανεπιστημιούπολη, σε φέρετρο>>.
Ο Μακέιν θυμήθηκε επίσης μια ηλικιωμένη λευκή γυναίκα που τους πλησίασε, νομίζοντας ότι θα τους έλεγε ή θα έκανε κάτι, όπως και όλοι οι άλλοι, που τους αποδοκίμαζαν.
Ήρθε από πίσω μας και ψιθύρισε με μια ήρεμη φωνή: “Αγόρια, είμαι πολύ περήφανη για εσάς.”
Ο ΜακΚέιν είπε : “Αυτό που έμαθα από αυτό το περιστατικό ήταν ότι δεν πρέπει ποτέ στην ζωή μου να πιστεύω στα στερεότυπα.”
Οι τέσσερις φοιτητές, οι οποίοι τελικά θα ονομάζονταν το Greensboro Four, θα ενώνονταν μαζί με άλλους 20 φοιτητές εκείνη την ημέρα. Απλά κάθονταν εκεί, διαβάζοντας βιβλία, ενώ οι λευκοί πελάτες συνέχισαν να τους ενοχλούν.
Την 3η ημέρα συμμετείχαν περισσότεροι από 60 φοιτητές. Την 4η ημέρα είχαν γίνει 300 τα άτομα. Μετά από μία εβδομάδα, οι φοιτητές διοργάνωσαν τις δικές τους δράσεις (sit-ins) σε όλη τη Βόρεια Καρολίνα. Σύντομα, το κίνημα εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις του Νότου και στη συνέχεια σε άλλες πολιτείες.
Στις 25 Ιουλίου 1960, το Woolworth άλλαξε επιτέλους τη μέχρι τότε πολιτική του και οι μαύροι υπάλληλοι του καταστήματος Woolworth του Greensboro ήταν οι πρώτοι που εξυπηρετήθηκαν στο μεσημεριανό γεύμα του καταστήματος.
Την επόμενη μέρα, ολόκληρη η αλυσίδα του Woolworth έσπασε τον διαχωρισμό, εξυπηρετώντας μαύρους και λευκούς.
Οι διαμαρτυρίες τελικά θα εξαπλώνονταν σε άλλες μορφές διακρίσεων στη δημόσια στέγαση, ψήφο κλπ και το 1964, ψηφίστηκε ο νόμος περί πολιτικών δικαιωμάτων.
Το κατάστημα Greensboro, North Carolina Woolworth είναι πλέον το Διεθνές Κέντρο Πολιτικών Δικαιωμάτων και το Μουσείο και ένα τμήμα του πάγκου του μεσημεριανού γεύματος, στο οποίο κάθονταν οι τέσσερις μαθητές σώζεται τώρα στο Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας του Smithsonian Institution, μια υπενθύμιση του παρελθόντος, όταν το χρώμα του δέρματος καθόριζε το ποιοί θα μπορούσαν να καθίσουν απλώς σε ένα του πάγκο μεσημεριανού γεύματος και να παραγγείλουν ένα φλιτζάνι καφέ.
Τα αυτονόητα σήμερα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, ποτίστηκαν με ιδρώτα και αίμα για να ριζώσουν στις συνειδήσεις.

Να μην το ξεχνάμε σήμερα, που γινόμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης επίθεσης οπισθοδρόμησης σε επίπεδο ουσιαστικής προστσσίας των δικαιωμάτων αυτών σε παγκόσμιο επίπεδο!

Από Vintage Photography & History