Αριθμός 513/2020
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
- Αρχή της αναδρομικότητας του επιεικέστερου ουσιαστικού ποινικού νόμου. Μη συμμόρφωση σε διάταξη δικαστικής απόφασης.
- Κατά τη διάταξη του άρθρου 2 παρ.1 του κυρωθέντος με τον Ν. 4619/2019 (ΦΕΚΑ’95/11-6-2019) και ισχύοντος από 1-7-2019 (άρθρο δεύτερο του νόμου) Ποινικού Κώδικα “αν από την τέλεση της πράξης ως την αμετάκλητη εκδίκασή της ίσχυσαν περισσότερες διατάξεις νόμων, εφαρμόζεται αυτή που στη συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί στην ευμενέστερη μεταχείριση του κατηγορουμένου”. Επιεικέστερος είναι ο νόμος που στη συγκεκριμένη κάθε φορά περίπτωση (in concreto) και όχι αφηρημένα οδηγεί στην ευμενέστερη ποινική μεταχείριση του κατηγορουμένου. Κατ’ εξοχήν επιεικέστερος είναι για τον κατηγορούμενο ο μεταγενέστερος της τέλεσης της πράξης νόμος, όταν καθιστά την πράξη ανέγκλητη. Περαιτέρω, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 511 εδ. τελ. και 514 εδ. δ’ περ. β’ και 518 παρ. 1 Κ.Π.Δ., όπως αυτός ισχύει από 1-7-2019 μετά την κύρωσή του με τον Ν. 4620/2019 (ΦΕΚ Α’96/11- 6-2019- βλ. άρθρο δεύτερο του νόμου) συνάγεται, ότι αν καταστεί ανέγκλητη (ατιμώρητη) η πράξη για την οποία καταδικάστηκε ο κατηγορούμενος, τότε ο Άρειος Πάγος, εφόσον η αίτηση αναίρεσης κατά της καταδικαστικής απόφασης είναι παραδεκτή, εφαρμόζει αυτεπαγγέλτως τον νέο επιεικέστερο νόμο και κηρύσσει αθώο την κατηγορούμενο για την πράξη που δεν είναι πλέον αξιόποινη και μάλιστα ανεξάρτητα από την εμφάνιση του κατηγορουμένου κατά τη συζήτηση της τελευταίας (ΟλΑΠ3/1995).
- Στη διάταξη του άρθρου 169 Α του Νέου ΠΚ (παραβίαση δικαστικών αποφάσεων), η οποία εντάσσεται στο κεφάλαιο των εγκλημάτων που προστατεύουν το έννομο αγαθό της πολιτειακής εξουσίας, μεταφέρθηκε εν μέρει η διάταξη του 232 Α ΠΚ από το κεφάλαιο των εγκλημάτων σχετικά με την απονομή της δικαιοσύνης, εφόσον στη διάταξη αυτή τιμωρείται ειδικότερα, αλλά και συγκεκριμένα, όποιος δεν συμμορφώθηκε σε προσωρινή διαταγή ή διάταξη δικαστικής ή εισαγγελικής απόφασης σχετική με τη ρύθμιση της νομής ή της κατοχής, την άσκηση της γονικής μέριμνας, την επικοινωνία με το τέκνο και τη ρύθμιση της χρήσης της οικογενειακής στέγης και της κατανομής των κινητών μεταξύ συζύγων (βλ. παρ. 1 αυτού).